عَرَفْتُ اللهَ سُبْحَانَهُ بِفَسْخِ الْعَزَائِمِ وَ حَلِّ الْعُقُودِ وَ نَقْضِ الْهِمَم
امروز صبح وزارت علوم یک بخش‌نامه داده پر از انعطاف. پر از به هم زدن قوانین کلاس‌ها، غیبت‌ها، مهمان‌شدن، امتحان‌ها و... انعطاف‌هایی که تا دانشجو‌های بدبخت هزاربار بین طبقه‌های اداری دانشگاه بالا پایین نمی‌رفتن و توی آموزش دانشگاه، صداشون رو نمی‌نداختن توی سرشون حتی یک دهمش هم امکان نداشت!
آزمون‌های جامعی که سال‌های پیش سیل و زلزله نتونستن تکونش بدن، یا لغو شدن یا جابه‌جا شدن.
ادارات در حد ضرورت کار می‌کنن. مغازه‌ها در حد ضرورت. مراکز آموزشی تا جای ممکن بعد از سال‌ها و سال‌ها مقاومت بالاخره در کمترین زمان خودشون رو با دنیای مدرن وفق دادن. همه چیز به حد ضرورت تقلیل پیدا کرده!
من دارم با خودم فکر می‌کنم اگر می‌شه با بودجه و هزینه کم‌تر، زمان کم‌تر و انرژی کم‌تر به حد ضروری برای زندگی رسید ما دقیقا ول معطلیم توی زندگیمون؟! بعد از این مدت مشخصا باز هم شغل‌های بیهوده ادارات سر جای خودشونن، کلاس‌های بی‌بازده دانشگاه‌ها و مدارس هم. آیا قراره این‌ها تحولی به سمت انعطاف بیش‌تر باشن یا صرفا از سر اجباره و باز هم قراره از این به بعد انرژی و وقت و هزینه‌ها رو هدر بدیم؟
ع.ن (عنوان نوشت):
امیرالمؤمنین(علیه‌السلام): خداوند را به شکسته شدن تصمیم ها و باز شدن گره ها و به هم زدن نیت ها شناختم.
نهج‌البلاغه | حکمت ٢۵٠
+ دومین پست امروز؛ پست قبل
- ۹۹/۰۱/۱۲