پنجره زرد

صحنه ای که با اختلاف چشمگیر در صدر دلتنگیام ایستاده، اون موقعیه که عروسی تموم شد و داداش زیبا اومد و براش شعر خوند و خود زیبا هم باهاش همخونی کرد:)) آدم اگه از این عروسیا نصیبش نشه سنگین تره که هرگز عروس نشه!
پ.ن: زیبا همون دوستمه که تازه وارد فامیلمون شده و اجازه ندارم باهاش دوست بشم! دیگه کنکور هم اگه نتونه این قضیه رو حل کنه تا ابد با همین حجم از حسرت میمونم در برابر زیبا... مگه اینکه ازدواج کنم که بعید میدونم!